Etter forrige blogginnlegg vart eg rett og slett overvelda og rørt! Tusen takk❤️ Dåkke viste at det som eg tenkte var skit skummelt, ikkje var fullt så skummelt alikevel!!
Det rant inn med meldingar og telefoner av folk som ville sende meg gode tankar, men og folk som hadde noko på hjerte. Dette står det respekt av! Tusen takk for tilliten❤️Der er mange som har opplevd grusomme overgrep gjort av vaksne, som barn. Og det å skulle åpne opp om slike ting, er vanskelig. Det er vanskelig/umulig når du er barn, for ein får ein følelse av at ein ikkje kan stole på vaksne mennesker. Og det kan vere for at du er truet til å tie still, eller kanskje ein har prøvd å snakke/vise ein eller fleire vaksne at der foregår noe i livet ditt som ikkje burde skje, og ein har blitt husja vekk eller i verste fall ikkje trudd.
Denne lasta veks so med deg, og blir ein del av deg. Ein del som kanskje kan bli vanskeligere å dele til eldre ein blir. For som sagt lagar ein seg overlevelses strategiar frå hendelsane tok til, og dei blir lagra permanent i kroppen og i sinnet. Ein har eit anna reaksjonsmønster på ting, som kanskje andre ikkje heilt forstår. No skal ikkje eg sitte her som ein bezzervizzer og seie at sånn er det med alle, men som eg har blitt fortalt av min psykolog og lest av artiklar om nokoleis same ting, har det våre sånn generelt. Men for all del, dette er nok veldig sikkert veldig individuelt.
Etter eg delte innlegget, kom det nok opp igjen mykje grums som måtte bearbeidast igjen. Eg har rett og slett følt meg uvel. Litt sånn depresjon følelse. Og det er nok sikkert bivirkningen av å ta det frem igjen. Eg veit ka som må til, og så med litt tid går det på «skinner» igjen.
Eg hadde ein god og vis mormor, som opp igjennom årene ga meg gode ting å putte i min sekk. lærte meg og sjå positivt på det meste. Men og eit vink på det å vere bevisst ken eg var og blei i møte med andre mennesker. Eg har vært og er av den stille typen, rundt mennesker eg ikkje er trygg på. Men på den andre sida er det ikkje noko som er so kjekt for meg, som å slå av ein prat med vilt framande mennesker i ein heis. For eg er ikkje noko glad i stillhet. Og eg simpelthen elsker mennesker! Og spesielt nye mennesker. Men dette er ganske nytt for meg, fordi eg har virkelig jobba knallhard med å ikkje vere den jenta som sitter inne med alt for store kle! Og eg har lært at er eg raus med meg sjølv og dei rundt meg, ja so skyte dei i offside med raushet og smil. Og det er medisin nok for meg.
Mitt budskap denne fine vårdagen er; ta vare på dei rundt deg, smil til framande du møte på gata, sei hei om ein føle for det, lån nokon som treng det, øyre ditt, vær ein som løfter, vær hyggelig, le so krampa tar deg, smil til deg sjølv, vær sårbar, vær ærlig. Men mest av alt, vær deg sjølv uansett ka omgivelsene seie du skal vere
Liz in real life 
du er god og innmari sterk
LikerLikt av 1 person